تحلیل فضایی سطوح برخورداری مناطق کلان شهر اهواز از خدمات شهری با تأکید بر عدالت اجتماعی

یکی از مهم‌ترین پیامدهای رشد شتابان شهرنشینی و توسعۀ فیزیکی شهرهای کشور در دهه‌های اخیر ازهم‌پاشیدگی نظام توزیع مراکز خدماتی شهری است که زمینه‌ساز نابرابری اجتماعی شهروندان در برخورداری از این خدمات شده است. هدف اصلی این پژوهش تحلیل فضایی سطوح برخورداری مناطق کلان‌شهر اهواز از خدمات شهری است. پژوهش حاضر از نوع کاربردی و از نظر روش، ترکیبی از روش‌های توصیفی – تحلیلی است و در گردآوری داده‌ها از شیوۀ کتابخانه‌ای و میدانی استفاده ‌شده است. برای سنجش شکاف بین مناطق هفت‌گانۀ شهر اهواز از شاخص 15 کلی و 67 مؤلفۀ تعیین‌کنندۀ خدمات عمومی بهره‌گیری ‌شده است؛ سپس با استفاده از نظرهای کارشناسان، میزان اهمیت شاخص‌ها در محیط فازی بررسی شد. برای تحلیل داده‌ها از تکنیک الکتر استفاده ‌شده است. نتایج مدل الکتر نشان می‌دهد که منطقۀ 3 و 4 در ردۀ خدماتی کاملاً برخوردار، منطقه2 در ردۀ برخوردار، مناطق 1، 6 و 7 در ردۀ برخورداری کم و منطقۀ 8 در ردۀ فقدان برخورداری قرارگرفته‌اند. یافته‌های این پژوهش نشان می‌دهد که توزیع خدمات عمومی در سطح مناطق مادرشهر اهواز با عدالت فضایی انطباق ندارد.